Як цяжка вымавіць «Люблю!»… Паэтычная калекцыя вершаў пра каханне ад паэтаў, народжаных у дзень Святога Валянціна

ДЗІВА

Быў цёмны лес. Быў пошчак салаўіны.
Быў берасцянак звонкі пераклік.
Быў сэрцаў стук. Быў момант той адзіны,
Што не бярэ свядомасць на улік.

Згадай яго ты ў светлую хвіліну,
Калі замрэ ў грудзях ад шчасця крык,
Той непаўторны ранак, лёт хвіліны,
Без дум, разваг, без пошлых закавык.

Згадай і рук цяпло, і скрыжаванне
Бяздонных зрэнак, цёмных, нібы ноч,
Адно, як шолах ветрыка, дыханне,

Скупое шчасце на дваіх адно.
А над усім жыцця трыумфаванне,
Дзе явы бляск ярчэй чароўных сноў…

2

Даўно юнацтва ўдалеч адляцела,
Сатлеў на попел прысак пачуцця,
Спакою прагне і душа, і цела,
А не грымот і бліскавіц жыцця.

Так думаў я. Ды па-жаноцку смела
Ты увайшла, як бура ў сон трысця,
У мой спакой. І зноў душа запела,
Адчуўшы радасць, поўную быцця.

З краіны сонца і пяскоў зыбучых,
Як дзіва дзіў, доўгачаканы цуд,
Прыйшла ты ў засень дум маіх
Дрымучых,

Каб зноў вясны ўрачысты перагуд
Ажыў у словах песень неўміручых,
Як падказаў ласкавы твой прысуд.

3

Было і так: пануры і зацяты,
Нібыта скнара, я хаваў глыбей
Усё, чым сэрца і душа багаты,
Што не было прызначана табе.

А ты прыйшла, маё святло і свята,
Мой лепшы лекар ад усякіх бед, –
Я ўсё аддаў, зламаўшы сховаў краты,
Адну цябе пакінуўшы сабе.

І ў прах зляцелі ўсе мае трывогі,
І недаверу цень адскочыў прэч,
Бо ты ізноў паклікала ў дарогу,

Бо след твой час ніколі не сатрэ.
Багаты духам той, хто дорыць многа,
Убогі – хто не дорыць, а бярэ.

4

Я не пад шчаснай зоркаю народжан —
Хапіў я перцу й солі цераз край!
За ўсё цяпер табою ўзнагароджан,
Майго жыцця вячэрняя зара!

Я не шукаў цябе, хоць тройчы згодзен
З тым, што прыйшла сама пад пеўчы грай
Вянком маім нягодам і прыгодам,
Дзе шчырай дружбе месца і пара.

Усё было ў жыцці, апроч спакою,
Былі і рай, і пекла, і любоў…
Цяпер усё запоўнена табою,

Цяпер усё авеяна табой.
Таму й прашу я: будзь сама сабой –
Так лепш, чым быць уласнасцю чужою…

5

Пакуль належу я да той пароды,
Што сэнс шукае ў руху і хадзе,
Са мною будзь усюды і заўсёды
– У яве, ў снах, на сушы і вадзе!

Бо палыну гаркота й ружы водар
Табе і мне аддадзены ў надзел,
Каб страты боль і радасці знаходак
Дзялілі роўна ў шчасці і ў бядзе.

Ты, можа, момант толькі падарыла,
Але вага яго – раўня гадам,
А бляск яго – ярчэй любых свяцілаў;

Таму я памяць светлую не дам
У кіпці забыцця. З нязгаснай сілай
Хай да канца пароўну свеціць нам!

ПРЫСУТНАСЦЬ

Рысіным вокам, шостым пачуццём
Распазнаваў твой сілуэт у змроку,
Калі асенняй слотай, як асцём,
Калючы вецер сіверыў нам шчокі.
Пустых алеек змоклае лісцё
Прыглушвала няспешлівыя крокі.
О, юных душ бязгрэшнае зліццё,
Як зрэнка студні, бляск вачэй глыбокі!..
Куды ўцячэш ад памяці сваёй?
Яна жыве ўва мне, жыве і будзіць
Цяплынь душы, вясёлкавы настрой,
І салаўіны май, і срэбны студзень…
І хоць цябе даўно няма са мной,
Твая прысутнасць век са мною будзе!

ЛЮБОЎ

Хто б ты ні быў і хто б ты ні была,–
Ты з ёю не пазбавішся спаткання.
Ёй век гарэць і не згарэць датла,
Ёй век цвісці, не знаўшы адцвітання.
Такою ты ў душы маёй жыла
І будзеш жыць без болю нараканняў
За тое, што так шмат дала святла
У змроку шматгадовых вандраванняў.
І будзеш жыць зайздросніцы на злосць,
Якой імя – гадоў сівая немач,
Як гаспадыня сэрца, а не госць.
Ты – пакаленняў новых буйны рост,
Напеў нязгаснай чалавечай тэмы,
Вясна жыцця і часу маладосць!