Память сердца не молчит

Што мы павінны помніць аб вайне? З такім пытаннем напярэдадні трагічнай даты карэспандэнт “Працы” звярнулася да жыхароў і гасцей Зэльвеншчыны.

Лілія Сідорка, настаўніца гісторыі СШ №3 г.п.Зэльва:

– Як напамін аб тым, якой цаной дасталася нашаму народу Перамога, у музеі СШ №3 “Светач” захоўваецца адно з пісьмаў ветэрана Вялікай Айчыннай вайны Серафіма Татарына, дасланае ў красавіку 1945 года дамоў: “…цяперашняе пакаленне жыве ў дыме пажарышчаў, не ведаючы ні радасці, ні стомы. Зайздрошчу тым, хто будзе жыць пасля нас. Вось гэта будзе жыццё. Усім жыццям – жыццё!”. 

Вучні нашай школы праяўляюць асаблівы інтарэс да вывучэння гісторыі ваеннага перыяду.  На працягу 10 гадоў актывісты музея даследавалі баявы шлях 169-й ордэнаў Суворава і Кутузава Рагачоўскай стралковай дывізіі, 129-й і 5-й Арлоўскай дывізій, якія ўдзельнічалі ў вызваленні Зэльвы. 2–3 разы ў месяц ладзяцца Дні адкрытых дзвярэй, падчас якіх музей папаўняецца новымі экспанатамі і дакументамі. Так, напрыклад, зусім нядаўна вучні папоўнілі экспазіцыю плакатамі, якія адлюстроўваюць баявы шлях Савецкай Арміі з 1918 па 1980 гады. Да гэтага часу дзеці і іх бацькі знаходзяць цікавыя фотаздымкі ваеннага перыяду Зэльвы і прыносяць нам. У абласным фінале рэспублікан-скай акцыі “Жыву ў Беларусі, тым і ганаруся” сярод экскурсаводаў школьных музеяў Крысціна Чура стала пераможцай.

Таццяна Цвёрдая, метадыст раённага вучэбна-метадычнага кабінета аддзела адукацыі:

– Ваенныя падзеі да сённяшняга дня аддаюцца цяжкім рэхам. Многія сем’і не страчваюць надзеі знайсці сваіх блізкіх, пошукавым атрадам удаецца адкрыць усё новыя і новыя пахаванні савецкіх салдат, змяняюцца звесткі і факты, па-іншаму інтэрпрэтуецца гісторыя таго перыяду. Наш доўг выслухаць дакладныя аповеды ветэранаў, запісаць, запомніць і захаваць іх успаміны. Нам, дарослым, неабходна вучыць дзяцей і моладзь  бачыць і выдзяляць галоўнае ў дакументальных і мастацкіх фільмах, правільна разумець творы літаратуры і мастацтва, з павагай адносіцца да помнікаў і абеліскаў загінулым. 

Кацярына Кароза, вучаніца 9 класа Міжэрыцкага дз/с-СШ:

– Мяне перапаўняе пачуццё гонару за мужнасць і гераічны подзвіг нашых салдат. Сённяшняя моладзь ведае аб ваенных падзеях і, наогул, тым суровым і цяжкім перыядзе, які давялося перажыць нашаму народу, толькі з падруч-нікаў па гісторыі. Мой прадзед ваяваў на фронце. Ён удзельнічаў у вызваленні  населеных пунктаў Беларусі і Польшчы. Разам з савецкімі войскамі дайшоў да ракі Одэр. Мы разумеем, што з кожным годам сведкаў ваенных часоў становіцца ўсё менш, таму кожны ўспамін стараемся зберагаць як крыніцу гісторыі.

Максім Эльяшэвіч, вучань 9 класа СШ №3 г.п.Зэльва:

– Я з’яўляюся экскурсаводам музея “Светач”, які дзейнічае на базе нашай школы. Лічу, што не маю права не помніць аб вайне і не шанаваць памяць аб тых, хто падарыў нам магчымасць жыць пад мірным небам. А яшчэ я ганаруся подзвігамі сваіх дзядоў. Адзін з іх – Сцяпан Карней загінуў напярэдадні Дня перамогі – 8 мая – пры вызваленні Варшавы. Другі – Іван Кароткі дапамагаў партызанскаму атраду, які дзейнічаў на тэрыторыі Зэльвеншчыны. Прадумваў і ажыццяўляў смелыя планы аперацый, якія дапамагалі салдатам у барацьбе з ворагам.

Таццяна Баталевіч, госць пасёлка:

– Паклон і вечная памяць тым, хто не шкадуючы свайго жыцця, заваяваў нам перамогу, свабоду, магчымасць жыць, працаваць, гадаваць дзяцей і ўнукаў у незалежнай і прыгожай краіне.  Меркаваць аб вайне я магу не толькі па фільмах і кнігах, але і па ўспамінах маіх бацькі і дзядулі, якім давялося прымаць удзел у баях і вызваленчых аперацыях. Больш за ўсё мяне ўражвае дабрыня, спагада, душэўная шчодрасць, мудрасць жанчын, якім прый-шлося перажыць ваенны перыяд. Без падтрымкі, даху над галавой не засталося ніводнае дзіця, ні адзін стары чалавек. Вельмі хацелася б, каб гэтыя чалавечыя якасці ніколі не страчваліся.