Слово, освященное добротой

Трыццаць гадоў таму назад маладая сям’я Тарасікаў з Угрыні (гаспадар з жонкай і маленькі сын) выехала ў суседнюю Украіну. З таго часу і разрываецца сэрца ў старэйшых Тарасікаў паміж дзвюма радзімамі.

Асабліва балюча ўспрымае адрыў ад Беларусі паэтычная натура гаспадыні сям’і – Галіны Яўгенаўны. Аб гэтым сведчаць творы таленавітай зямлячкі, якія яна дасылае ў раённую газету “Праца” . Вось ужо 9 гадоў маем мы магчымасць знаёміцца з імі. Спачатку – толькі ў “Зорах над Зальвянкай”, а з 2012 года – і ў аўтарскай калонцы “Голас і Рэха”.

Ляжыць наша “раёнка”

На рабочым стале, 

І ў ёй кожнае слоўца

Галі імпульс дае.

І душа нашай Галі,

Што шчымліва баліць,

З украінскае далі

У канверце ляціць.

 

Так, не здзіўляйцеся, хоць Галіна Яўгенаўна мае магчымасць знаёміцца з матэрыяламі “Працы” праз Інтэрнэт, яна з асаблівым пачуццём бярэ ў рукі канверт са старонкамі “раёнкі”. І не камп’ютарныя радкі натхняюць яе на новыя творы для землякоў (аб гэтым яна сама пры-зналася ў час сустрэчы), а менавіта самі газетныя палосы.

 

Чацвёртая па ліку сустрэча таленавітай паэткі з землякамі, што адбылася ў чытальнай зале цэнтральнай раённай бібліятэкі, была надзвычай цёплай. Напэўна, таму, што задумвалася яна як крыху незвычайная. Калі першыя тры (у 2007-м – у самой рэдакцыі “Працы”, у 2009-м – у Дзярэчынскай сельскай бібліятэцы, у 2011-м – у цэнтральнай раённай бібліятэцы) ладзіліся для паэтаў Зэльвеншчыны і аматараў творчасці Галіны Тарасік, то зараз рыхтавалася сустрэча аўтара з героямі яе твораў. Нават калі ўлічыць толькі тое, што пабачыла свет у калонцы “Голас і Рэха”, атрымаецца вялікі спіс вершаў-прысвячэнняў. А іх жа намнога больш! Вось і захацелася “ПРАЦАўнікам”, каб на чарговую сустрэчу з угрынска-цярноўскай Галінай прыйшлі ўдзячныя героі. А што яны вельмі ўдзячныя – ведае кожны супрацоўнік газеты. Прачытаўшы ў чарговым выпуску аўтарскай калонкі Галіны верш пра сябе, людзі звоняць у рэдакцыю, дзякуюць аўтару і “раёнцы” за дастаўленую радасць. Даведаўшыся, што прысвечаны ім твор напісала жанчына, якая жыве ва Украіне, не толькі здзіўляюцца – уражваюцца! “Як можна, – пытаюць, – не ведаючы чалавека, ніколі яго не бачыўшы, толькі па адной газетнай публікацыі выявіць глыбінную яго сутнасць?! Не проста вершам пераказаць газетны матэрыял, а ўзнёсла і кранальна ўвасобіць тое, на што адгукнулася сэрца?!” 

 

Ды хіба магло быць інакш, калі паэтэса адчувае сябе ў неаплатным даўгу перад Словам і шукае яго няспынна, апантанна:

Я перед Словом в долгу

(Что ни дам – будет мало!)

Я со Словом смогу

Жить в любви без обмана.

    (“Пред Словом в долгу”)

Герояў вершаў Галіны Яўгенаўны вельмі шмат. Паэтэсу цікавіць лёс усіх: мастакоў, спевакоў, танцораў, прадпрымаль-нікаў, паэтаў, бібліятэкараў і чытачоў бібліятэкі. Радуюць здабыткі маладых і сталых майстроў усіх прафесій, уладальнікаў  “умелых ручек”.                                            

Из газетных страниц 

 

    “ПРАЦАвітай” районки Мастерили читатели 

                 шляпки бумажные.

Красоту создавали

                             умело и ловко,

На себе примеряли

                  с улыбкой отважной.

 

В каждой зельвенской шляпке –

                       души откровение

(В сочетании с дамою –

                            пара удачная!),

А на шляпных полях

                расцвело вдохновение.

Нам, читателям “Працы”,

                     оно предназначено.

               (“Шляпки “от кутюр”)

Для Галіны Яўгенаўны сустрэча з героямі была поўнай нечаканасцю. Даведалася пра гэта толькі калі пераступіла  парог бібліятэкі. Прыйшоўшы загадзя, людзі пачалі падыхо-дзіць, знаёміцца і, як потым пры-зналіся, адразу пранікліся да яе даверам і любоўю. 

Вырашана было знаёміць прысутных у першую чаргу з тымі творамі, героі якіх змаглі прый-сці на спатканне з аўтарам. Гучалі прысвячэнні Але Вілесавай, Івану і Раісе Верстакам, Веры Рыбарчык, Галіне Кніга, Маі Лойка, Генадзю Каўшу, юным каратыстам і іх трэнеру Уладзіміру Ламека, Аляксандру Рожка, Валянціне Грацкай…

 

Лекарство под названием

                                      “забота”

Не я, не ты, не мы изобрели…

У Валентины славная работа

В деревне, что зовётся Кошели.

Она своя, родная –

                   фельдшер сельский,

И сорок лет профессии верна.

В деревне слово Валентины 

                                           веско,

С чужою болью справится она.

И даже в дождь бежит 

                       к больному часто.

Какой тут график,

                         если есть беда?

Добра, скромна

        и не привыкла хвастаться,

Но выручит односельчан всегда.

  (“Первый доктор на селе”)

Вядучыя імпрэзы далі магчымасць выказаць сваю ўдзячнасць Галіне Яўгенаўне ўсім жадаючым. Вось што гаварылі ўзрушаныя сустрэчай героі яе твораў.

 

Слова – героям

     Спачатку –

 прысутным у зале

Іван і Раіса Верстакі:

– Каралінцы, прачытаўшы прысвечаны нам верш, ніяк не маглі паверыць, што напісала яго незнаёмая жанчына. Мы бясконца рады, што пазнаёміліся асабіста. Няхай Бог за ваша шчырае сэрца адорыць вас моцным здароўем, няхай не пакідае вас творчае натхненне!

Ала Вілесава:

– Я шчаслівая, што маю магчымасць у чарговы раз сустрэцца з Галінай Яўгенаўнай. Яна не толькі таленавіты паэт, але і чулы чалавек. Калі я напісала ёй аб сваіх ваганнях: трэба мне пісаць вершы і музыку ці не, – яна пры-слала мне верш, радкі з якога “Алла, пиши, Алла, пиши» я спяваю з самага ранку. Спяваю, бо паклала верш  Галіны на музыку і хачу падарыць ёй ноты песні разам з прысвечаным ёй вершам (Ала Іванаўна і верш прачытала, і песню выканала, – рэд.).

Аляксандр Рожка:

– Я быў моцна ўражаны вершам Галіны Яўгенаўны. Упэўнены: лепш напісаць немагчыма! Знаходзячыся за тысячы вёрст ад радзімы, яна па газетным матэрыяле змагла вобразна перадаць тую аўру, што існуе ў мяне на сядзібе. Такая багатая фантазія можа быць толькі ў таленавітых людзей. Нізкі паклон за рэкламу маёй сціплай працы! За-прашаю пасля заканчэння сустрэчы да сябе на “Сярэбраны ручэй” (Галіна Яўгенаўна з задавальненнем прыняла запрашэнне і была пачэсным госцем у цудоўнай мясціне. А праз дзень і другі верш пра сядзібу напісала. Будзе надрукаваны пазней,– рэд.).

Вера Рыбарчык:

– Ніколі не забыць тое ўражанне, якое я адчула пасля знаёмства з прысвечаным мне вершам “Женщина, которая поёт”. Ад такіх вершаў вырастаюць крылы, хочацца жыць і тварыць з яшчэ большай аддачай.

Уважліва чытаючы “Працу”, мая мама першай заўважае ўсё, што пішацца пра яе дзяцей. І калі Галіна Яўгенаўна адгукнулася на конкурс аўтарскай песні, у якім брала ўдзел і я, мама мне пазваніла: “Дачушка, разгарні “Працу”, зноў пра цябе Галіна Тарасік напісала”. Вялікі дзякуй, Галіна Яўгенаўна, ад усёй нашай сям’і!

 

Генадзь Коўш:

– Такімі сустрэчамі жывеш доўга. Яны паказваюць, што самая вялікая радасць – радасць за іншых. А Галіна Яўгенаўна менавіта з тых людзей, якія не зайздросцяць іншым, а радуюцца за іх поспехі. На жаль, гэта не кожны ўмее. Мая зямлячка – вялікі чалавек. Яна дапамагае паверыць у сябе, свае здольнасці, натхняе на творчую працу.

Вера Радзьковіч:

– У мяне не хапае слоў, каб выказаць сваё захапленне. Цудоўна, чароўна, выдатна, непараўнальна, таленавіта! Няхай ніколі не абяднее  ваша творчая душа! Шчасця вам і здароўя!

Валянціна Грацкая:

 – Вельмі ўдзячна і вельмі ўражана. Дзіўлюся, як можна так трапна, так выразна выказаць не ўбачанае асабіста. Сапраўдны талент! Як медык, жадаю Галіне Яўгенаўне ніколі не хварэць. Няхай у вас заўсёды будзе добры настрой на творчыя справы. 

Юныя каратысты Раман Моська і Максім Макей:

– Паколькі наш трэнер Уладзімір Іванавіч Ламека не змог прыйсці на сустрэчу, ён прасіў перадаць вам, Галіна Яўгенаўна, вялікі дзякуй ад сябе. А мы дзякуем ад імя сяброў па клубе “Фудасін”. Нам вельмі прыемна было прачытаць у “Працы” і пачуць ад Уладзіміра Іванавіча – бо ён заўсёды сам чытае нам вашы вершы – такія цудоўныя прысвячэнні. Будзем старацца апраўдваць вашы пажаданні.

Галіна Андрэева:

– Я – адна з тых наведваль-нікаў гуртка па азнаямленні з камп’ютарам, пра каго пісала “Праца”. Як жа была здзіўлена, калі прачытала верш пра нас! Галіна Яўгенаўна і не здагадваецца, які імідж стварае нам, зэльвенцам. Раённую газету чытаюць у іншых рэгіёнах не толькі нашай вобласці, але і рэспублікі. Прысвяціўшы нам верш, Галіна Яўгенаўна тым самым прапагандуе дзейнаць раённага Таварыства інвалідаў. Сардэчны вам дзякуй! 

Алена  Кароза:

– Я душой з Галінай Яўгенаўнай і ўдзельнікамі сустрэчы. Цікаўлюся творчасцю Галіны з першай яе публікацыі ў “Працы”. Бачу, як мацнее яе талент, як набірае новых фарбаў яе творчая палітра. Вельмі рада за яе, жадаю моцнага здароўя ёй і яе сям’і. Падарыце, калі ласка, Галіне Яўгенаўне верш, які я перадала ў бібліятэку (просьба Алены Ста-ніславаўны была выканана: верш не толькі падораны, але і прачытаны перад прысутнымі, – рэд.).

Ірына Данік:

– Галіна Яўгенаўна прысвя-ціла цудоўны верш маёй маме. Мы шлём ёй сваю сардэчную падзяку.

Алена Букатая:

– Вельмі хацелася яшчэ раз асабіста падзякаваць Галіне Яўгенаўне за прысвечаны мне цудоўны верш. Поспехаў ёй! Вялікі дзякуй!

Вольга Гойла:

– Я вялікі прыхільнік “Працы”, заўсёды яе ўважліва чытаю. Вялікі дзякуй і газеце, і яе таленавітаму аўтару!

Як ужо адзначалася, сустрэча з героямі вершаў была для Галіны Яўгенаўны сюрпрызам. Та-му яна вельмі хвалявалася напачатку. Цёплая і натуральная атмасфера ў зале дазволіла хутка супакоіцца. “Узрушана да слёз словамі вядучых і герояў, – адзначыла ў пачатку свайго выступлення Галіна Тарасік. – Вельмі ўсім удзячна: і газеце “Праца” за рубрыку “Голас і Рэха”, і арганізатарам мерапрыемства. Пісаць толькі для сябе нецікава. Хочацца, каб Слова дайшло да тых, каму адрасавана. Некаторыя здзіўляліся, як мне ўдаецца перадаць галоўную сутнасць газетнага матэрыялу. Я некалькі разоў вельмі ўдумліва чытаю тое, на што адгукнулася ду-ша. Стараюся не адыходзіць ад праўды, не растраціць першапачатковай радасці ад знаёмства з новым чалавекам, уявіць абставіны, у якіх ён жыве і працуе. І калі я змагла знайсці дакладныя словы, вельмі рада гэтаму”.

Талент – таленту

Арганізатары сустрэчы за-прасілі на імпрэзу нашых “зорачак”, чыім талентам па праву ганарыцца ўся Зэльвеншчына – Станіславу Прызван і Веру Рыбарчык. Гэтыя ўсебакова адораныя жанчыны з дапамогай Веры Тульвінскай падарылі аўтару і яе героям некалькі цудоўных песень.

Калі пра Веру Рыбарчык наша ўгрынска-цярноўская Га-ліна ўжо многае ведала, то пра Станіславу Прызван прачытала нарыс толькі перад самым ад’ездам на адпачынак. Тым не менш, паспела напісаць для спявачкі верш “Музыка души” і пасля адной з песень Станіславы падарыла яго ёй. “Вы для мяне столькі цудаў падарылі, і я для вас маю невялікі сюрпрыз”, – сказала Галіна Яўгенаўна і агучыла свой новы верш. Трэба было бачыць рэакцыю Станіславы Станіславаўны: яна і разгубілася ад нечаканасці, і ўзрадавалася. А потым падышла да Тарасік і адкрыла яшчэ адну грань свайго таленту – прачытала-падарыла напісаны ёю верш да юбілею Зэльвы. Такія вось сюрпрызы адбываліся падчас гэтай сустрэчы, дзе талент не зайздросціў таленту, а радаваўся за іншых.

А развітвацца 

не хацелася…

У заключным слове галоўны рэдактар “Працы” Клаўдзія Крэчка падзякавала Галіне Тарасік за творчае супрацоўніцтва, якое робіць газету больш цікавай і рознабаковай.

…Незаўважна прабеглі дзве гадзіны сустрэчы. Ужо, здаецца, усе жадаючыя выступілі, павіншавалі і Галіну Яўгенаўну з поспехам, і падзякавалі работнікам “Працы” за змястоўныя матэрыялы (“Калі б не было цікавых матэрыялаў у “Працы”, то не змагла б і Галіна Яўгенаўна так хораша напісаць пра нас”), а разыходзіцца не хацелася. З задавальненнем выканалі песню “Угриньская Галина», якую чатыры гады таму напісала Алена Кароза і якая стала свое-асаблівым сімвалам сустрэчы з Галінай Тарасік…

У канцы нашага аповеду хочацца прывесці словы пажаданняў ад Станіславы Прызван, пад якімі, думаецца, падпішацца кожны з удзельнікаў мерапрыемства:

Дзякуй, Галя, табе

За сардэчнасць тваю,

За спагаднае, добрае сэрца.

Прыязджай у Беларусь,

Мы чакаем цябе.

Можаш тут адпачыць і сагрэцца.

Хай здароўе  тваё

Моцным будзе заўжды,

Творчы лёс будзе плённым, удалым.

Мы жадаем табе

Толькі шчасця ў жыцці.

І каб вершы з цікавасцю

                              людзі чыталі.