Значнай падзеяй у парафіяльным жыцці прыходу касцёла Святой Тройцы ў Зэльве стаў прыезд біскупа Гродзенскай дыяцэзіі Аляксандра Кашкевіча (ОБНОВЛЕНО)

  З нагоды канфірмацыі парафіян і 25-годдзя святарскага служэння айца Яцка ў Зэльву прыехала шмат гасцей. Яшчэ ў суботу павіншаваць свайго місіянера-кларэтына прыбыў з Польшчы правінцыял Пётр. А ў нядзелю да яго далучыліся іншыя духоўныя асобы: Гродзенскі ардынатар біскуп Аляксандр Кашкевіч, галоўны рэдактар інфармацыйна-рэлігійнай газеты Гродзенскай дыяцэзіі “Слова жыцця” ксёндз Юрый Марціновіч, душпастар Ізабелінскай парафіі ксёндз Міхаіл. Было шмат вернікаў з суседніх парафій. А ксёндз Міхаіл прывёз групу сваіх прыхаджан, якіх рыхтаваў да канфірмацыі. Яны з задавальненнем згадзіліся, бо памятаюць ксяндза Яцка як душпастара, што да 2000 года абвяшчаў Божае слова ў Ізабеліне. У цэлебраванні святой імшы ўдзельнічалі ўсе прысутныя святары, а ўзначальваў яе ксёндз-біскуп Аляксандр. Кульмінацыяй святочнага богаслужэння стала ўдзяленне біскупам сакраманту канфірмацыі, ці бежмавання. Прымалі Духа Святога як маладыя, так і сталыя людзі, якія па розных прычынах яшчэ не мелі нагоды стаць рыцарамі Хрыста (так вобразна называюць тых, хто атрымлівае другую пасля хросту святую таямніцу). На памяць аб гэтым урачыстым моманце духоўнага жыцця кожны атрымаў з рук біскупа невялікі абраз з выявай Езуса Міласэрнага.   Ксёндз Юрый выказаў меркаванне, што з маладых людзей, прыняўшых бежмаванне, напэўна, большая частка прыняла ад айца Яцка і першую таямніцу. Як бы адказваючы яму, зэльвенскі юбіляр пацвердзіў, што яму не патрэбны ніякія спіскі вернікаў: ён добра ведае ўсіх ад малога да старога. На яго вачах падрастаюць у касцёле самыя маленькія, якім не забараняецца заглядваць ва ўсе куточкі святыні. Потым ксёндз тры гады вучыць падрослых дзетак у катэхітычнай школе, рыхтуе іх да першай камуніі. Пасталеўшых фізічна і духоўна, вянчае, благаслаўляе на шчаслівае сужэнства. А потым удзяляе хрост ужо іх дзецям.   Калі ў 1992 годзе выпускнік Вроцлаўскай духоўнай семінарыі прыехаў у Зэльву, работы па ўзнаўленні касцёла былі ў самым разгары. І браты-місіянеры з ордэна кларэтынаў падтрымалі маладога душпастара. І не толькі маральна. На капітальны рамонт будынкаў касцёла і плябаніі патрабаваліся немалыя сродкі. Невялікая парафія адна ніколі б не справілася з усімі работамі, калі б не фінансавая дапамога кларэтынаў. Таму так шчыра дзякавалі прадстаўнікі касцельнага хору Таццяна Чэчат і Алег Александровіч айцу-правінцыялу за неацэнную дапамогу нашай парафіі. 26 гадоў апякуецца над Зэльвенскай парафіяй і яе душпастарамі біскуп Аляксандр Кашкевіч. Вельмі арыгінальна – вершам – дзякавала ардынатару дыяцэзіі Алена Кароза. Ад імя ўсіх вернікаў яна гаварыла: За троску за нас і за вашу апеку Вам дзякуй – душпастару і чалавеку. Няхай ласка неба далей вам сплывае, Дар Духа Святого душу напаўняе. Складаная справа – са злом весці бітву… Няхай дапаможа вам наша малітва. Ад мудрай навукі духоўнае вашай Хай вера ўзрасце ў дыяцэзіі нашай! (Усхваляваны і ўдзячны біскуп сказаў парафіянцы: “Вы, як Пушкін, пакідаеце нерукатворны помнік. Дзякуй вам!”) З 25-годдзем святар-скага служэння ў Зэльве прыйшлі павіншаваць ксяндза Яцка прадстаўнікі райвыканкама. Намеснік начальніка аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Юрый Кулікаў сардэчна падзякаваў яму за самаадданую працу і духоўнае станаўленне маладога пакалення, пажадаў правесці яшчэ не адно 25-годдзе на службе Богу і людзям. За добрасумленнае сацыяльнае служэнне ён уручыў святару Падзячнае пісьмо старшыні райвыканкама Яна Пальчыса. Ксёндз Яцэк таксама ўдзячны мясцовай уладзе за ўзаемаразуменне і падтрымку яго святарскай дзейнасці. Было шмат віншаванняў і падарункаў юбіляру і ад вернікаў. Новабяжмованыя парафіяне паднеслі знакі духоўнага і зямнога яднання чалавека з Богам. Моладзь падарыла 25 цудоўных ружаў, як сім-вал усіх гадоў працы на духоўнай ніве. Ад ружаў Жывога Ружанца выступіла Святлана Жамойціна, ад старэйшых парафіян, якія добра памятаюць стан касцёла 25 гадоў таму і могуць параўнаць яго выгляд з сённяшнім, дзякавала пробашчу Ядвіга Купраш. Ксёндз Яцэк быў расчулены віншаваннямі парафіянак з Ізабеліна, што памятаюць яго, іх духоўнага настаўніка. Кожны, хто віншаваў ксяндза і дзякаваў яму, міжволі згадваў, колькі малых і вялікіх спраў зроблена зэльвенскімі вернікамі пад кіраўніцтвам душпастара за чвэрць стагоддзя. Дбайны гаспадар, ён доўга выношвае планы па ўдасканаленні святыні. Перш чым звярнуцца да парафіян, падліч-вае загадзя ўсе выдаткі і толькі тады агучвае просьбу. Зрабіўшы адну справу, дае вернікам крыху адпачыць, а потым ставіць наступную задачу. Так вось і асільвалі паціху (з дапамогай як кларэтынаў, так і жыхароў роднай парафіі ксяндза Яцка) рамонт даху, алтароў. Дабудавалі пакой да плябаніі, каб было дзе праводзіць заняткі з дзецьмі. Аздобілі вітражамі вокны: спачатку каля галоўнага алтара, а потым і ва ўсім касцёле. Замянялі не раз старыя ацяпляльныя катлы, пераабсталёўвалі іх пад новы від паліва, выклалі пліткай прыкасцельную плошчу, падвялі ваду і г.д. Нездарма Зэльвенскі касцёл у 2009 годзе прызнаны помнікам архітэктуры і карыстаецца вялікай папулярнасцю ў турыстаў. Гэта матэрыяльная частка клопатаў святара. Важная, але не галоўная. А галоўная яго місія – праца з парафіянамі. Асабліва шмат увагі ўдзяляе ён дзецям і моладзі. Ведае, у каго якія праблемы дома ці ў школе, якія прадметы даюцца лягчэй, якія цяжэй. А закончыў вучань школу, паехаў у горад – цікавіцца яго поспехамі ў бацькоў. Спецыяльна для дзяцей з верасня 2006 года рыхтуе нядзельную імшу на беларускай мове. Тры набажэнствы ў дзень: раніцай, днём і вечарам! Нялёгка для аднаго душпастара. Але ксёндз Яцэк на цяжкасці ўвагі не звяртае. Галоўнае, каб кожны парафіянін змог прыняць удзел у нядзельнай імшы у зручны для яго час. Святар даўно стаў сваім у кожным каталіцкім доме. Не раз расказваў, што, калі яшчэ была жывая маці, яна вельмі хвалявалася за яго: “Як ты там адзін, сынку?”. Ён заўсёды адказваў: “Мама, я не адзін. У мяне вялікая сям’я і вялікая падтрымка”. І гэта сапраўды так: для старэйшых ён – сын, для равеснікаў – брат, для малодшых – бацька. І самая запаветная мара ўсіх католікаў Зэльвы, каб і наступныя 25 гадоў ён гэтак жа дастойна рабіў сваю святарскую справу. …А свята ў нядзелю пасля ўрачыстасцяў у касцёле працягвалася каля сцен храма. Хто ўступаў у шчырую размову з біскупам, хто рабіў здымак з духоўнымі гасцямі, хто частаваўся прысмакамі з салодкага стала, а хто весела кружыўся ў танцы пад гукі народнага ансамбля “Калаж”. Яніна Шматко.